Warto przeczytać

Międzynarodowy Dzień Dziecka (MDD)

– dzień ustanowiony w 1954 przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) dla upowszechniania ideałów i celów dotyczących praw dziecka zawartych w Karcie Narodów Zjednoczonych (1945) i obchodzony od 1955 w różne dni roku w różnych krajach członkowskich ONZ. W Polsce MDD obchodzony jest 1 czerwca.

 

 


Walentynki (ang. Valentine's Day) – coroczne święto zakochanych przypadające 14 lutego. Nazwa pochodzi od św. Walentego, którego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest również tego dnia.
Walentynki są obchodzone w południowej i zachodniej Europie od średniowiecza. Europa północna i wschodnia dołączyła do walentynkowego grona znacznie później.

Pomimo katolickiego patrona tego święta, czasem wiązane jest ono ze zbieżnym terminowo zwyczajem pochodzącym z Cesarstwa Rzymskiego, polegającym głównie na poszukiwaniu wybranki serca, np. przez losowanie jej imienia ze specjalnej urny. Współczesny dzień zakochanych nie ma jednak bezpośredniego związku z jednym konkretnym świętem starożytnego Rzymu, choć jest kojarzony z takimi postaciami z mitologii jak Kupidyn, Eros, Pan czy Juno Februata.

Możliwe, że zwyczaje związane z tym dniem nawiązują do starożytnego święta rzymskiego, zwanego Luperkaliami, obchodzonego 14–15 lutego ku czci Junony, rzymskiej bogini kobiet i małżeństwa, oraz Pana, boga przyrody.

Z kolei Brytyjczycy uważają to święto za własne z uwagi na fakt, że rozsławił je na cały świat sir Walter Scott żyjący w XVIII wieku.


Walentynki w Polsce
Do Polski obchody walentynkowe trafiły w latach 90. XX wieku z kultury francuskiej i krajów anglosaskich, a także wraz z kultem świętego Walentego z Bawarii i Tyrolu. Święto to konkuruje o miano tzw. święta zakochanych z rodzimym świętem słowiańskim zwanym potocznie Nocą Kupały lub Sobótką, obchodzonym w nocy z dnia 21 na 22 czerwca.
Zwyczaje
Stałym niemalże elementem walentynek jest wzajemnie wręczanie sobie walentynkowych ozdobnych karteczek. Czerwone, najczęściej w kształcie serca, opatrzone walentynkowym wierszykiem, a często i miłosnym wyznaniem. Ze świętem łączy się również zwyczaj obdarowywania partnera walentynkowymi upominkami w postaci kwiatów, słodyczy, pluszowych maskotek jak również bardziej osobistych elementów garderoby.

Źródło:http://pl.wikipedia.org/wiki/Walentynki?veaction=edit

 

 

   
 

    Dotyk. Jego znaczenie w życiu człowieka
            Wystarczy strzepnąć z siebie kurz  

Autor: Ewa Kozakiewicz *
Dzięki życzliwemu dotykowi poprawia się samopoczucie (wydzielają się hormony - endomorfiny, serotonina - tzw. hormony szczęścia, oksytocyna i dopamina - mające wpływ na dobre relacje międzyludzkie) sprawność i jasność umysłu (pośrednio). Dotykany czuje się zaakceptowany, szczęśliwy, ma wyższe poczucie własnej wartości i jest sprawniejszy fizycznie. Na ogół jest mu dobrze w życiu, nawet, jeśli przyszło mu żyć samotnie.

 Dotyk sprawia, że człowiek czuje się zaakceptowany, szczęśliwy, ma wyższe poczucie własnej wartości i jest sprawniejszy fizycznie. Jaką rolę pełni w życiu człowieka dojrzałego dotyk? Głaskanie, przytulanie, masowanie?

Ewa Lisowska-Kania, psycholog i seksuolog kliniczny: – Dotyk ma ogromne znaczenie dla człowieka. To dotykiem odbieramy świat od początku naszego istnienia. W ósmym tygodniu życia płodowego jest to pierwszy ze zmysłów, który zaczyna funkcjonować. Odbieramy go całym ciałem, po prostu nim „widzimy”. Najpierw sami postrzegamy świat przez dotyk, później możemy go dawać innym. Z badań wiadomo, że dzieci wychowywane bez dotykania lub wcześniaki za mało głaskane, gorzej rozwijają się od maluchów stale przytulanych. Dotyk, przytulenie czy podanie ręki, mówią więcej niż słowa. To bardzo ważne elementy komunikacji niewerbalnej. Czasem intuicyjnie sami się dotykamy, głaszczemy, bo na przykład czymś się martwimy lub coś nas boli i próbujemy przynieść sobie ulgę, pocieszyć się.

Osoby starsze, odbierają brak dotyku tak samo jak wszystkie inne osoby mające deficyt tego zmysłu. Tracą poczucie bezpieczeństwa, zrozumienia, miłości czy afiliacji (potrzeby przynależności do kogoś).

Niestety im jesteśmy starsi, tym częściej bywa, że odsuwamy się od siebie, witamy tylko przez podanie ręki, a czasami nawet bez ściskania sobie dłoni. Dotyk w późniejszym wieku przestaje być doceniany. Czasem wynosi się to z domu, w którym obserwowaliśmy rodziców, ich powściągliwość we wzajemnych kontaktach fizycznych i kontaktach z ludźmi. W pewnym sensie jest to też pokłosie szerokości geograficznej, w której żyjemy – w naszej strefie ludzie są chłodni emocjonalnie i nie pokazują sobie wylewnie uczuć.

 

Da się coś z tym zrobić?

Niezależnie od tego, jak zostaliśmy wychowani i jakie nawyki wynieśliśmy z domu, jako dorośli, a potem już dojrzali czy starsi ludzie możemy coś próbować zmienić. To, że szybko w dzieciństwie został nam odebrany dotyk, nie musi sprawiać, że tak będziemy zachowywać się w życiu dorosłym. Jeśli ktoś do nas podchodzi, kogo lubimy i nas przytuli, obejmie ramieniem, możemy powstrzymać wzdrygnięcie się. Możemy pomyśleć o tym, że to pozytywny, dobry przekaz. Że to miłe, iż ktoś nam chce przekazać dobrą energię. Czasem ludzie dopuszczają do siebie tylko dotyk najbliższych. Ale kiedy ich zabraknie, dzieci mieszkają już oddzielnie, a nasz partner, partnerka opuścili nas w ten czy inny sposób, brak dotyku od razu przekłada się na dotkliwe odczuwanie braku najbliższych osób wokół nas. Wtedy czujemy się w dwójnasób osamotnieni, niespełnieni, bo nie otrzymujemy komunikatów niewerbalnych, że jesteśmy komuś potrzebni, że ktoś chce nas pocieszyć, albo potrzebuje naszego wsparcia.

Dzięki życzliwemu dotykowi poprawia się samopoczucie (wydzielają się hormony - endomorfiny, serotonina - tzw. hormony szczęścia, oksytocyna i dopamina - mające wpływ na dobre relacje międzyludzkie) sprawność i jasność umysłu (pośrednio). Dotykany czuje się zaakceptowany, szczęśliwy, ma wyższe poczucie własnej wartości i jest sprawniejszy fizycznie. Na ogół jest mu dobrze w życiu, nawet, jeśli przyszło mu żyć samotnie.

 Dotyk sprawia, że człowiek czuje się zaakceptowany, szczęśliwy, ma wyższe poczucie własnej wartości i jest sprawniejszy fizycznie. 

Jak sobie mogą radzić ludzie dojrzali, starsi, którzy zostali w domu sami?

Szczęście, jeśli mamy wnuki. Dzięki dobrym relacjom z wnukami realizujemy naturalną potrzebę dotyku. Gorzej, jeśli wnuków nie mamy, lub mieszkają daleko. Ale być może ktoś ze znajomych potrzebuje zastępczej babci lub dziadka? Jeśli możemy komuś pomóc, opiekując się czasem jego dzieckiem, możemy tym samym pomóc sobie. Brak bliskiego kontaktu fizycznego powoduje, że ludzie czują się przygnębieni, co może  prowadzić nawet do depresji i innych negatywnych stanów emocjonalnych.

A obniżony nastrój rzutuje przecież na samopoczucie fizyczne.

Dotyk łagodzi napięcie psychiczne, czasem wystarczy, by ktoś potrzymał nas za rękę albo my jego, zwłaszcza w sytuacji kryzysowej, aby zrobiło się lżej na sercu i napięcie ustąpiło. A wsparcie przez dotyk jest na wyciągnięcie ręki. To może być sympatyczna sąsiadka czy sąsiad, z którymi przecież można się zaprzyjaźnić, czy odnowiona stara znajomość ze szkoły lub pracy.  Na pewno nie zdarzy się to samo. Nikt nie zapuka do naszych drzwi i nie powie „dzień dobry czy chcesz, żebym cię przytuliła (przytulił)?”

Tymczasem osoby, którym brak dotyku drugiego człowieka (często ten  brak jest nieuświadomiony) zamykają się w sobie, oglądają w nadmiarze telewizję i przenoszą się w świat seriali filmowych. A za ich pośrednictwem nie da się przecież nawet pośrednio zrealizować potrzeby życia w rodzinie i zaangażowania.

 

Więc co? Każdy powinien mieć kota lub psa?

Oczywiście, że są to zwierzęta, które można pogłaskać i można się do nich przytulić,  trzeba o nie dbać i się nimi opiekować. Trzeba też z nimi wyruszyć z domu, a tam, poza domem, można poznać drugiego człowieka na spacerze z psem czy z kotem u weterynarza i nawiązać towarzyskie kontakty. To wszystko ma pozytywne konotacje dla psychiki człowieka.

Przede wszystkim jednak trzeba „zrzucić z siebie kurz”, wyjść z domu, poszukać ludzi podobnych do nas. Dla najstarszych istnieją Uniwersytety Trzeciego Wieku, Kluby Seniora. Warto porównać swoją sytuację do innych ludzi i pomyśleć, co możemy dać z siebie innym.

Wyjście z domu zmobilizuje nas też do tego, by zadbać o siebie. Pamiętajmy, że łatwiej ludziom się do nas zbliżyć, nie tylko kiedy jesteśmy mili w obejściu, ale i dbamy o swoją fizyczność. Jeśli chcemy spotykać na swojej drodze ludzi nam życzliwych, trzeba o siebie dbać, bo lustro społeczne jest bezwzględne.

 

*Ewa Lisowska-Kania, psycholog i seksuolog kliniczny, przyjmuje w prywatnym gabinecie w Krakowie, praktykowała w Poradni Seksuologicznej i Patologii Współżycia Centrum Psychoterapii w Warszawie przy ul. Dolnej 42

Żródłó: www.superstarsi.pl

 

 

 

      Komputerowe drzewa genealogiczne

Rodzina na dysku
Rodzinni genealodzy mają pole do popisu w komputerze: stworzono dla nich programy, które pomogą im uporządkować i zapisać losy pokoleń.
Dobre oceny zbiera np. polski program „Drzewo genealogiczne”,  nagradzany branżowymi i konsumenckimi znakami jakości (m.in. w rankingach „Komputer Świat” 04/2007, 09/2008). Aplikacja pozwala gromadzić dane o rodzinie i układać je w formie graficznej.

Zalety „Drzewa…” docenią zarówno początkujący użytkownicy komputerów, jak i osoby w świecie cyfrowym obeznane. Jest łatwe w obsłudze, ma wiele podstawowych i zaawansowanych funkcji, statystyki i raporty oraz daje możliwość ciągłej modyfikacji dziejów rodziny i dodawania kolejnych pokoleń.
Genealodzy-hobbyści mogą dzięki aplikacji wypełniać ¬formularze poszczególnych członków rodziny, zbierać o nich fakty i anegdoty oraz dodawać do nich pliki multimedialne (zdjęcia, filmy, pliki dźwiękowe, notatki, opisy, adresy internetowe). Mogą też tworzyć monografie, kalendarz rocznic (z funkcją przypominania o ważnych rocznicach: urodzin, imienin, ślubów i śmierci), a nawet dołączać różne źródła informacji (listy, dokumenty, teksty) wraz z oceną ich wiarygodności.
Zaawansowany edytor zdjęć grupowych umożliwia też opis poszczególnych osób uwiecznionych na grupowych zdjęciach rodzinnych. Na podstawie danych aplikacja automatycznie buduje drzewa genealogiczne – przodków, potomków lub wspólne przodków i potomków. Program pozwala na tworzenie wielu wariantów (także graficznych) drzew genealogicznych w formatach PDF i DOC oraz na stworzenie ich wersji HTML, gotowych do zamieszczenia w Internecie.
„Drzewo genealogiczne” zapewnia bezpieczeństwo danych – wszelkie informacje przechowywane są na komputerach użytkowników i tylko oni są ich administratorami, zarządzają ich treścią i mają do nich wgląd. Zaś obsługa UNICODE umożliwia wstawianie znaków diakrytycznych używanych w wielu językach (polska i angielska wersja językowa).
Gotowe dzieje rodziny można edytować, zapisywać na płytach CD i w Internecie, a także wyświetlać w zaawansowanym edytorze drzew genealogicznych, w który także wyposażony jest program.
Producent zapewnia roczny bezpłatny dostęp do wszystkich funkcji programu. Później możliwa jest płatna subskrypcja aktualizacji – jeśli użytkownik nie zdecyduje się na nią - program będzie nadal działał, choć  bez dostępu do kolejnych ulepszeń aplikacji.

Źródło:
Autor: Anna Bugajska
http://superstarsi.pl/artykul/komputerowe-drzewa-genealogiczne.html

 

 

          Kiedy kończy się młodość? Kiedy zaczyna się starość?


          Wiek średni w Europie trwa ponad 22 lata!

 

Z sondażu Eurobarometr Active Ageing opublikowanego przez Komisję Europejską wynika, że nie ma jednej odpowiedzi na te pytania.

Pewne jest jedno: zarówno granica wiekowa młodości, jak i starości znacząco się przesunęła w ostatnich latach. Wiek średni trwa, dla przeciętnego Europejczyka, już ponad 22 lata.

Średni wiek dla Unii Europejskiej, w którym zaczyna się „starość” to 63,9 lat. Jednak Holendrzy zaczynają siebie (i innych) postrzegać jako starych w wieku 70,4 lat, zaś Słowacy – niemal 13 lat wcześniej! Polacy na tym tle plasują się niemal dokładnie w unijnej średniej – u nas starość zaczyna się – według badanych – w wieku 62,8 lat.

Nieco wcześniej niż unijna średnia żegnamy się za to z młodością. W całej UE średni wiek osób, które już nie są „młode” to 41,8 lat. W Polsce – 38,6 lat. Najwcześniej z młodością muszą się pożegnać mieszkańcy Malty – 36,7 lat. Natomiast najdłużej młodość trwa na wyspie Afrodyty, czyli na Cyprze (50,8 lat).

Sondaż przeprowadzono metodą wywiadu bezpośredniego na próbie 31 280 Europejczyków w wieku od 15 lat. Wyniki zaprezentowano na łamach październikowego wydania magazynu Reader’s Digest.

 

Źródło: www.superstarsi.pl

Autor: Małgorzata Solecka